بخش بیست و یکم از یادداشت‌های #ریشه‌یابی_مشکلات #تحول_تعلیم_و_تربیت، خبرگزاری فارس، 1399/5/25
آیا باغبان گیاه را رشد می‌دهد؟ آیا اگر با شیوه‌ای نظیر نجاری یک درخت را بسازیم، آن درخت زنده است و رشد می‌کند؟ کارهای ما در نظام موجود و متداول مدرسه ای، عمدتا از جنس نجاری است تا باغبانی. همانطور که یک نجار برای ساخت درخت، دست به میخ و چکش و اره شده، و به زور و ضرب میخ شاخه‌ای را در نقطه خاصی متصل می‌کند، و با نخ میوه‌ای را به زور در نقطه‌ای مشخص آویزان می‌کند، در مدرسه هم به زور و بدون انگیزه درونی و رشد کودک، او را مجبور به یادگرفتن یک موضوع خاص در یک زمان خاص می‌کنیم.
- روش نجاری در برنامه درسی رسمی
- مربی به مثابه باغبان
- ایجاد انگیزه به جای مداخله
- رشد هر کودک به شکلی متفاوت
روش نجاری در برنامه درسی
زنگ می‌خورد، معلم از دفتر به کلاس می‌آید، درسش را می دهد، زنگ می خورد، معلم به دفتر بر می‌گردد. بچه ها در حال و هوای خودشان، و معلم هم در فضای خودش است. یک معلم می‌آید، و می‌رود. معلم دیگر می‌آید و می‌رود.
معلم دقیقا مأمور است موضوع کاملا مشخصی را به بچه‌ها تعلیم کند. بچه ها هم باید عین همان را یاد بگیرند، و بعدا عین همان را تحویل دهند. موضوعات درسی در شاخه های مختلف کاملا مشخص و از پیش تعیین شده، تعریف می شود، و همه باید در تمام شاخه ها همان موضوعات را بی کم و کاست، به همان صورت که تعریف شده یاد بدهند و یاد بگیرند.
همه این ماجرا مثل آن است که بخواهید یک درخت را با نقشه‌ای نجارانه بسازید. چند شاخه مشخص در اینطرف، چند شاخه مشخص در آن طرف، برگ‌های مشخص طبق برنامه در جاهای مشخص، و میوه های مشخص. و وقتی نتوانید این درخت نجاری شده را به شکل طبیعی آن ایجاد کنید، مجبورید با زور اره و میخ و چکش، شاخه ها را به اندازه مشخص ببرید و متصل کنید، و برگ‌ها و میوه های مصنوعی را هم با نخ در محل‌های تعیین شده آویزان کنید.
اما صبر کنید! بچه‌ها موجودات زنده هستند. باید با شیوه پرورش یک موجود زنده آنها را پرورش داد. ما به جای معلم نجار و نقشه نجاری، به مربی باغبان و اصول باغبانی نیاز داریم. مربی چیزی فراتر از معلم است.
#رویکرد_استاد_و_شاگردی
#رویکرد_باغبانی_به_جای_نجاری،
#شاگرد_فعال
#شاگرد_منفعل،
#تعلیم_و_تربیت_ویژه_گرا
#ایجاد_انگیزه
#گذار_در_بحران
#نظام_برتر
