🔸در مدارس، اغلب بچه ها را یک در سازوکار ارزیابی قابل تعمیم و روشمند، (ماشینی) مورد سنجش قرار می دهند.
🔸بر اساس خروجی این نوع سنجش یک بعدی، انگ های مختلفی به شاگردان زده می شود.
🔸کودکانی که در این میدان، توانمندیهائی بهتری در ابعاد قابل سنجش نظری مذکور دارند، با هوش، با استعداد و زرنگ،
🔸و کودکانی که توانمندیهائی در ابعاد دیگری دارند که در این نظام ارزیابی ماشینی نمی توانند خودشان را به خوبی نشان دهند، برچسب کم هوش، کودن، کم استعداد، ضعیف و تنبل را بر پیشانی خود تحمل می کنند.
🔸و رتبه های برتر را به عنوان نورچشمی، و سوگلی در همه جا بر صدر می نشانند، و الباقی را به عنوان “الباقی” کنار می زنند.
🔸اینکه آن “الباقی” هم چقدر در ابعاد دیگر هنری، فنی، کسب و کار، ایفای نقشهای اجتماعی، اخلاقی، ادبی، مهارتی و …. توانمندند، برای این نظام ارزشیابی و رتبه بندی اهمیت ندارد.
#ارزیابی_ماشینی، #ارزشیابی_یک_بعدی، #نظام_شاگرد_اولی
⚫️ یادداشتها و گزیده هائی از نوشته های اردوان مجیدی
