چند سئوال اساسي پيش روي نظام آموزش كشور قرار دارد:
- چرا فارغ التحصيلان ما آنقدر كه مورد انتظار است با دين و قرآن مانوس نيستند و پس از گذشت سالها از انقلاب اسلامي، مدارس نتوانسته اند نقش خود را در اين زمينه به خوبي ايفا كند؟
- چرا فارغ التحصيلان ما در بكارگيري عملي دانسته هاي خود ناتوانند، نيازهاي مراكز كار در تعليم و تربيت رسمي برآورده نمي شود و محفوظات آنها كاربردي نيست؟
- چرا فارغ التحصيلان ما در تلاش جمعي ناموفقند و مدرسه كمك زيادي به آنها براي حضور و ايفاي نقش در جامعه نمي كند؟
- بر خلاف آنچه كه در سنين پيش از دبستان در علاقه كودكان به يادگيري چيزهاي جديد مشاهده مي‌شود، چرا دانش آموزان پس از ورود به مدرسه، با علاقه و انگيزه درس نمي‌خوانند، بلكه نمره و ترس و فشار، تنها عوامل حركت و تلاش آنها در مسير يادگيري است؟
مدل مدرسه حكمت تلاش مي كند با تمركز در ارائه پاسخ به اين سئوالات، راه حل هایي را پيش روي نظام آموزشي قرار دهد. راه حل هایي كه:
- مبتني بر نظريات شفاف و استوار،
- در قالب معماري و طراحي منسجم،
- به صورتي كه به صورت توام هم ابعاد كلان نظام آموزشي و هم ابعاد برنامه درسي را مورد توجه قرار داده،
- به صورت عملياتي در سطح يك مدرسه اجرا و تجربه شده،
- و قابليت اشاعه و تحت تاثير قراردادن ساير مدارس و حوزه هاي نظام تعليم و تربيت را داشته باشد.