ما هم قبلا و هم همین الان از عزیزان افغانی در مدرسه داشته و داریم. همکاران اهل تسنن هم داشته ایم. اینکه یک مسیحی بخواهد به مدرسه ما بیاید برای ما سخت نیست، ولی اگر برای ایشان سخت نباشد از نظر ما مشکلی وجود ندارد. بچه هایی از طبقات مختلف جامعه و قومهای مختلف را هم در کنار هم داریم و آنها یاد می گیرند چطور با هم باشند و دوستانه تعاملات خوبی داشته باشند.
اما اینکه اصلا خودمان فرهنگ مشخصی نداشته باشیم و بگذاریم هر کس فرهنگ خودش را داشته باشد، خوب معلوم است که اینطور نیست.
ما فرهنگی مبتنی بر مبانی معرفتی اسلامی را در مدرسه جاری می کنیم. برای ارتقاء این فرهنگ هم برنامه داریم. دائما هم این فرهنگ را مورد پالایش و رفع نقص قرار می دهیم. ما در مدرسه حکمت یک فرهنگ مشخص داریم. بروز رفتارهای فرهنگی دیگر هم تا زمانی که آسیبی به دیگران وارد نکند و از مرزهای نامطلوبیتهای مشخص عبور نکند، بلامانع است. فرهنگ قومیتهای مختلف به سادگی در مدرسه حکمت در کنار هم قرار می گیرند.
اعتقاد دارم حتی در جوامعی که از چند فرهنگی با معنای پذیرش همه فرهنگ ها صحبت می کنند، خودشان فرهنگ کاملا مشخصی دارند و این فرهنگ را به همه القاء می کنند. چند فرهنگی به معنای تکثر فرهنگها با معنای مطلق آن می شود چاله میدان که هر جور حرفی و هر جور کاری در آن اتفاق می افتد. حتی در چاله میدان هم کسی بخواهد با فرهنگ دیگر، مثلا فرهنگ جامعه پزشکان وارد این جامعه شود، با او برخورد هنجاری و فرهنگی می شود. این خاصیت فرهنگ است. حتی در همان مدارسی که صحبت از پذیرش فرهنگهای مختلف می شود، اگر کسی بخواهد جلوی دیگران مثلا نماز بخواند، بعضا به جرم تبلیغ دین خاص با او برخورد می شود و اگر برخورد نشود، رفتار هنجاری خوبی با او نمی شود. او باید رفتار دینی خود را پنهانی انجام دهد.