برخلاف این تصور که یک اتاق مشاوره‌ای باید در مدرسه وجود داشته باشد، یک مشاوری آنجا نشسته باشد و بچّه‌ها فقط زمانی که مشکل پیدا می کنند به آنجا فرستاده شوند و مشاور مشکل آنها را حل کند، در مدرسه حکمت مشاور باید همراه شاگردان حضور داشته باشد و درگیر فضای مدرسه باشد، در محیط مدرسه با شاگردان مراوده داشته باشد، ارتباط داشته باشد، مسائل آنها را هضم کند. کسی با چنین دیدی که او مشاور است به او نگاه نکند بلکه با این دید که مربی تربیتی است. ولی این مربی تربیتی، تخصّصی در زمینه‌ی مشاوره دارد، با بچّه‌ها بازی می‌کند، ورزش می‌کند، در فعّالیّت‌های مدرسه شرکت می‌کند، در ضمن حواس او به همه‌ی بچّه‌ها است. یک پرونده‌ای را برای شاگردان دارد و نقطه ضعف‌ها و نقاط قوت آنها را در این پرونده ثبت می‌کند و ریشه‌یابی می‌کند که نقاط ضعف آنها از کجا است و نقاط قوّت آنها از کجا است، چه چیزهایی باعث می‌شود که نقاط قوت آنها تقویت شود و چه چیزهایی باعث می‌شود که نقاط ضعف آنها افزایش یا کاهش پیدا کند و بعد به تدریج متوجّه شود که مشکلات آنها چیست.
در همین حین سعی کند تا حد ممکن تدابیری را بیندیشد که حتّی بدون اینکه این تدابیر به خود شاگرد یا حتی خانواده او گفته شود مشکل شاگرد حل شود.
ضمن اینکه از نظر ما مشاور خوب، مشاوری است که خلق و خوها و رفتارهای انسان را بشناسد و به علم اخلاق اسلامی تسلط خوبی داشته باشد.