🔸درست است که شاگردان در یک جمع قرار دارند، اما این فضای یک جامعه و حتی اجتماع عمومی نیست!
🔸واقعیت این است که نظام برنامه درسی و مدرسه ای کنونی، یک نظام آموزش فردی است.
🔸در این نظام، فقط رابطه بین معلم و شاگرد تعریف شده است.
🔸آنهم ارتباط با کنترل یک سویه از طرف معلم، و نه ارتباط برابر دو طرفه.
🔸چقدر تا الان این عبارت را در کلاس از زبان معلمها شنیده‌ایم که:”تو به بغل دستی‌ات چکار داری، حواست به من باشد!“
🔸یعنی یک شاگرد به وجود شاگردان دیگر، نیازی ندارد. بلکه حتی با نیامدن شاگرد دیگر، جا برای او روی نیمکت بازتر هم می‌شود.
🔹زمانی می‌توانیم ادعا کنیم که در مدرسه یک جامعه را شکل داده ایم، که تک تک شاگردان، به وجود همدیگر نیاز داشته باشند.
#مدرسه_اجتماعی، #کار_گروهی، #جمع_نه_جامعه، #جامعه_پذیری_شاگردان
⚫️ یادداشتها و گزیده هائی از نوشته های اردوان مجیدی
