تهران – حوزه علمیه دانشجویی دانشگاه صنعتی شریف – 15 مرداد 1394
هنگامي که عملي انجام مي گيرد (مانند خوردن نان)، دو اتفاق رخ مي دهد. اول اينکه تجربهاي در اثر انجام شدن آن عمل بوجود مي آيد (تجربه خوردن نان)، و دوم اينکه فکري در ارتباط با آن عمل به ذهن انسان خطور مي کند (فکري راجع به خوردن نان). هر چند که ممکن است در برخي موارد بسيار ضعيف باشد و يا اينکه اصلا فکري صورت نگيرد.
بنابراين دو اتفاق بر اثر انجام يک عمل، براي انسان رخ مي دهد: يكي تفكر خودآگاه اوست (مثل تفكر اينکه اين نان چه مزه خوبي دارد)، بنابراين عملي که صورت گرفته منجر به فكركردن شده است، ديگري تجربه و تفكر ناخودآگاه است (در صورتيکه نان ترش باشد، فکري ناخودآگاه راجع به دليل ترششدن نان به ذهن خطور مي کند).
تفكری كه به شكل خودآگاه اتفاق می‌افتد، در حوزه فكر خودآگاه قرار دارد، و تجربه‌ای كه بصورت ناخودآگاه اتفاق می‌افتد، چه آگاهانه و چه ناآگاهانه (مانند اطلاع داشتن و يا نداشتن از داغ بودن نان)، در حوزه فکر ناخودآگاه اتفاق می‌افتد و در واقع تجربه با تفكر ناخودآگاه توام است. بنابراين ما دو حوزه خواهيم داشت: حوزه خودآگاه و حوزه ناخودآگاه.
